Blog Hein Brackel: 'Durf je niet te schamen'
16 MAART 2022
Interprofessioneel werken is meer dan samenwerken alleen. Het levert ook veel meer op. Véél meer zelfs. Een voorbeeld? Een premature baby in een slechte prenatale conditie is een acute situatie. Voor en tijdens de opvang moet er veel tegelijkertijd gebeuren door veel verschillende zorgverleners zoals de kinderarts, aios, anesthesioloog, verpleegkundigen en anesthesie- en ok-assistenten. Dat team moet elkaar niet alleen kennen, maar elkaar ook vertrouwen, corrigeren en dingen overlaten aan anderen die er meer ervaring of kennis in hebben.
Van mij als superviserend kinderarts wordt verwacht dat ik in zo’n situatie hardop en duidelijk communiceer over wat ik zie, wat ik denk dat er moet gebeuren en wie welke taak uitvoert. Maar eindverantwoordelijk betekent niet: alwetend zijn of gelijk hebben. Als ik zou voorstellen om de pasgeborene direct 100% zuurstof toe te dienen bij de ondersteuning van de ademhaling, is het belangrijk dat een verpleegkundige op dat moment durft te zeggen dat kamerlucht dan nog meestal voldoende is. En andersom dat ik durf deze beslissing aan haar/hem over te laten.
Dit lukt steeds beter omdat we elkaar de afgelopen jaren in wekelijks scenario-onderwijs beter hebben leren kennen. Iedereen in het team gaat daarin met de billen bloot. Dit vraagt van iedereen om boven gevoelens van hiërarchie of schaamte uit te stijgen, ook in veilige scenario-situaties. Je laat zien wat je kunt, maar ook waar je niet goed in bent en wat je niet weet. Pas als je durft om je niet te schamen en oog hebt voor ieders individuele kennis en talent, begint interprofessioneel werken en leren.
Doordat we elkaar en elkaars praktijk beter hebben leren kennen, konden we nascholingen daar beter op inrichten. Een extra leermoment daarbij was dat in de huisartsenpraktijk de praktijkondersteuner vaak de astmazorg doet. Daarom nodigen we ook die uit en is er een longverpleegkundige uit het ziekenhuis aanwezig. De vruchten daarvan zijn er voor iedereen: de protocollen zijn beter ingericht, de huisarts en praktijkondersteuner begrijpen en volgen beter de online adviezen op en ik verwijs eerder kinderen terug voor verdere follow-up bij de huisartspraktijk.
Nog een laatste voorbeeld dan: mijn bestuurswerk voor de Federatie is één en al interprofessioneel samenwerken. Zo ontdekte ik wat voor die andere 32 specialismen van belang is bij het opleiden, maar ook hoe huisartsen en verpleegkundigen daar over denken. Ook beroepsgroepen die niet direct met patiëntenzorg te maken hebben, zoals juristen en beleidsadviseurs, geven hun kijk op de zaken. En al die perspectieven zijn van belang: het verrijkt je. Je krijgt zicht op valuilen waar je zelf nooit aan had gedacht of ideeën waar je alleen nooit op was gekomen.
Dit bevestigt mijn overtuiging dat interprofessioneel leren en werken essentieel is om uiteindelijk samen met mijn collega’s voor iedere patiënt de beste zorg te kunnen leveren. Een goede reden om er direct in je eigen werkomgeving mee aan de slag te gaan.
