Column Federatievoorzitter Piet-Hein Buiting: De beste wensen?

‘Mijn witte jas past me niet meer’, zei onlangs een medisch specialist tegen me. Midden veertig, en toch besloten om het vak te verlaten. Deze medisch specialist was niet de eerste. In het gesprek dat je dan met elkaar hebt, gaat het natuurlijk primair over de persoonlijke afweging die onder dat besluit ligt. Maar het is niet alléén een kwestie van individuele keuzes. Het staat ook voor een dieperliggend probleem, namelijk dat de omstandigheden waarin medisch specialisten hun werk doen jaar na jaar geleidelijk zwaarder zijn geworden. En het zicht op verbetering achter de horizon verdwijnt.
  
Terwijl we het eigenlijk ontzettend goed doen. In de medisch-specialistische zorg blinkt Nederland in vergelijking met andere landen uit in het leveren van een hoge kwaliteit tegen een gemiddelde prijs. We hebben al jaren een solide toppositie in de Europese zorgranglijsten. Dat gaat natuurlijk niet vanzelf, zeker niet als je weet dat we stevige uitdagingen hebben door de (dubbele) vergrijzing, door het toenemende tekort aan collega-zorgverleners en de bureaucratische rompslomp. Te midden van al deze uitdagingen streven we dagelijks naar de beste zorg voor onze patiënten. En met succes. Want ondanks dat de totale zorgkosten stijgen, blijven de kosten voor ziekenhuiszorg als percentage van het bruto binnenlands product al jaren stabiel. En dit ondanks de vergrijzing. Onder toenemende druk en met soms beperkte middelen en mensen hebben we dit toch weten te bereiken. Daar mogen we terecht trots op zijn.

De kosten zijn echter niet het grootste probleem van de zorg, dat is wat mij betreft het aantal beschikbare zorgverleners. Daarom is het cruciaal om extra aandacht te besteden aan alle collega’s uit ons team, aan elkaar. Dit geldt voor onszelf, maar ook voor de andere partijen in de zorg en de politiek. Als we dat nalaten, lopen we namelijk het risico nog meer collega’s te verliezen.