Blog Federatievoorzitter Peter Paul van Benthem: Je staat er niet alleen voor

Tot vanmorgen zijn er bij het RIVM 16.364 nieuwe positieve tests gemeld. Het aantal positieve tests is het hoogste aantal sinds het begin van de pandemie in maart 2020. Met de oplopende besmettingscijfers groeit ook de bezorgdheid onder medisch specialisten en andere zorgprofessionals. Ik merk dat aan alles; in overleggen, appjes en telefoontjes van verontruste collega’s, en ook in de media. Iedereen spreekt zijn zorgen uit.

Neem de vijf Limburgse ziekenhuizen die zich deze week richtten tot minister De Jonge. Zij kunnen op dit moment geen verdere toestroom van COVID-patiënten meer aan. In het NOS Journaal illustreerde de Limburgse ziekenhuisbestuurder David Jongen dit met een voorbeeld dat de ambulancedienst 1,5 uur met een COVID-patiënt moest rondrijden omdat er nergens plek was. Ze stevenen af op een zorginfarct. Om de toestroom van COVID-patiënten aan te kunnen, zijn opnieuw steeds meer ziekenhuizen genoodzaakt de COVID-zorg verder op te schalen, patiënten te spreiden en reguliere zorg af te schalen. ‘En juist hier zit de grens’, schrijven de ziekenhuisbestuurders. ‘Als we nog meer reguliere zorg afbouwen om COVID-patiënten op te vangen, moeten we gaan snijden in oncologische zorg. Dat is onverantwoord. Bovendien zijn er vele duizenden andere patiënten die al maandenlang wachten op een behandeling. De noodzaak om deze mensen te helpen, neemt elke dag toe.’

Een vergelijkbaar signaal gaf de voorzitter van de thoraxchirurgen, Jerry Braun, in de uitzending van EenVandaag. Hij uitte zijn zorgen over de uitgestelde zorg voor hartpatiënten. De achterstand is in nog geen jaar tijd toegenomen van 1.800 tot 3.800 patiënten op de wachtlijst. De telefoongesprekken waarin hartchirurgen mensen moeten vertellen dat de operatie waar ze al maanden op wachten niet door kan gaan, vallen hen steeds zwaarder.

We weten allemaal dat meer besmettingen leiden tot meer ziekenhuisopnames in de komende weken. Iedereen zet zich schrap voor wat er komen gaat. Dit gaat niet goed. We kunnen toch niet die ambulance 1,5 uur rond laten rijden? We kunnen toch niet die hartpatiënten blijven afbellen? Maar we kunnen ook niet de COVID-patiënten in de kou laten staan. Ik merk dat collega’s er moedeloos van worden, alsof er geen perspectief meer is. Wanneer eindigt dit? Niet alleen voor zorgverleners raakt het perspectief uit beeld, maar ook voor de rest van de samenleving. Alsof we met z’n allen naar een hele grote berg zitten te kijken en vrezen dat er nóg zo’n berg achter zit. Wat vragen we weer ongelooflijk veel van al onze zorgverleners, terwijl de rek er allang uit is.

Het ziekenhuis ligt vol en veel personeel zit ziek thuis. Op mijn eigen afdeling heb ik ook weer een aantal besmettingen onder collega’s. Een geluk bij dit ongeluk is dat het allemaal gevaccineerde collega’s betreft. Ze zullen niet ernstig ziek worden, maar het geeft wel weer een enorme druk op iedereen. Ook in Duitsland kampen ze met een uitval van zorgpersoneel. Ze hebben daarom laten weten dat ze deze keer geen ic-patiënten uit ons land kunnen overnemen als de druk op onze ic’s te groot wordt. Dus we zullen het echt zelf moeten doen. We moeten het als sector samen oplossen. We moeten het als samenleving samen oplossen.

En dat gaan we ook doen. We hebben geen keus. En daarom zeg ik hier tegen die ambulancebroeders, tegen alle verpleegkundigen, tegen mijn collega medisch specialisten en tegen alle andere zorgprofessionals. Houd vol; we gaan dit samen doen. Je staat er niet alleen voor.