Aan de start: Traumachirurg Kim Benders
Kim Benders stapte over van orthopedie naar traumachirurgie. Ze is niet bang voor beslissingen. ‘Met 50 procent van de informatie moet je honderd procent keuzes maken.’
Wanneer moet jij stoom afblazen?
‘Zware ongelukken moet ik altijd van me afzetten en het raakt me als ik zie welke nare dingen mensen elkaar kunnen aandoen in relaties en vechtpartijen. Maar ik blijf er nooit te lang bij stilstaan, je moet verder, ook na werk.’
Vanwaar jouw ommezwaai van orthopedie naar traumachirurgie?
‘Ik hou altijd mijn liefde voor de orthopedie; een operatie verbetert daar al snel de mobiliteit van een patiënt. Maar tijdens mijn opleiding liep ik stage op de trauma-afdeling in Utrecht, en klopte mijn hart sneller van het acute karakter van dat vak. ’s Morgens niet weten wat de dag brengt, onder hoge druk alles uit de kast moeten halen om mensen te redden.’
Wat deed dat besef met je?
‘Ik schrok. Al die jaren had ik een andere loopbaan voor ogen gehad. Maar ik ben ervan overtuigd dat je moet doen wat je gelukkig maakt. Na afronding van mijn opleiding orthopedie koos ik daarom voor een tweejarig fellowship traumachirurgie.’
Wat leverde de overstap je op?
‘Tijdens mijn vooropleiding zei een chirurg: “Life begins at the end of your comfortzone”. Hoe spannend ook, het onbekende gééft me juist energie.’
Wat heb je meegenomen?
‘Mijn passie voor het bewegingsapparaat. Handig ook, want veel traumapatiënten hebben extremiteitsletsels.’
Wat waardeerde je minder bij orthopedie?
‘Nachtdiensten waren daar minder intens, alsof ik op de afdeling moest passen tot het weer dag was. Ongelukken houden zich niet aan kantooruren; je kunt er dag en nacht mee te maken krijgen.’
Wat is jouw grootste wens voor het vak?
‘Het gebeurt al, maar ik zou het mooi vinden als orthopeden altijd deel uitmaken van een traumateam.’
Traumachirurgie betekent snel denken. Wat trekt je daarin aan?
‘Het snelle puzzelen voor de gehele patiënt. Laatst had ik iemand met een bovenbeenbreuk, een gescheurde milt en een klaplong. Je kunt dan denken: “Het bot is kapot, we zetten er meteen een pen in.” Maar als je daarbij niet die andere aandoeningen betrekt, mis je voor je het weet zaken die de patiënt acuut kunnen bedreigen.’
Maar soms moet je handelen voor de puzzel gelegd is.
‘Mark Rutte zei het mooi: met 50 procent van de informatie maak je 100 procent keuzes. Bij aankomst van een patiënt weet je niet meteen wat alle letsels zijn, maar daar kom je gaandeweg achter als je iemand systematisch bekijkt. Het belangrijke is dat je een beslissing neemt, en niet blijft twijfelen.’
Wil je niet liever zeker van je zaak zijn?
‘Dat kan dus niet altijd. Traumachirurgen houden graag de touwtjes in handen, misschien juist omdat er zoveel onzekerheden zijn. Soms zoek ik onnodig extra bevestiging en baal ik daar achteraf van. Laatst maakte ik een scan van een bloedende patiënt. Dat veranderde mijn besluit niet, en nam alleen maar kostbare minuten in beslag. Het liep goed af, maar de volgende keer doe ik dit anders.’
Wat is een misverstand over traumachirurgen?
‘Dat we adrenalinejunkies zouden zijn. We doen alles om patiënten te redden, niet omdat we denken: “Kijk mij eens tof tot het uiterste gaan”.’
Lees je veel vakliteratuur?
‘Tijdens een dienst lees ik weleens Top Knife opnieuw, over hoe je een buik of borstkas openmaakt en bij het hart komt. Je zal er maar net mee in aanraking komen.’
‘Als je leert omgaan met de rimpels, heb je een leuker leven’, zegt die quote je iets?
‘Die komt uit ‘Spreek’, een boekje dat mijn opleidingsmaatje Anne Spaans en ik schreven over de bizarre hoeveelheid oneliners binnen de orthopedie. Hij slaat ook op dit werk: als je deze rollercoaster kunt handlen, zijn je dagen een stuk prettiger.’
Wat is jouw belangrijkste vraag aan jezelf?
‘Ik heb geen dag spijt gehad, maar soms denk ik: “Wist je echt zeker dat je dit wilde?” Dat klinkt misschien gek, want ik volgde mijn gevoel, maar ik ben ook een control freak, dus: hoe heeft het in vredesnaam zo anders kunnen gaan dan ik gepland had?’
Kim Benders
- Geboren 12 oktober 1984 in Nieuwegein
- Deed in 2006 de vierjarige Selective Utrecht Medical Master, en voerde daarna twee jaar promotieonderzoek uit bij de orthopedie. Volgde van 2012 tot 2018 de opleiding tot orthopedisch chirurg
- Startte in 2019 een tweejarig fellowship op de afdeling traumachirurgie in het UMC Utrecht
- Ongehuwd
- Hobby’s: koken en genieten van eten, met vrienden bordspellen doen en gamen
- Heldin: Jamie Coleman, een vrouwelijke Amerikaanse traumachirurg