Blog: Rotterdam
19 OKTOBER 2023
Soms zijn er momenten die ons voor altijd bijblijven; donderdag 28 september 2023 was er zo een. De stad Rotterdam werd die dag opgeschrikt door een schietincident dat drie dodelijke slachtoffers eiste, twee in de stad en één in het onderwijscentrum van het Erasmus MC. Dit verschrikkelijke voorval, waarbij docent en huisarts Jurgen Damen en een moeder met haar dochter om het leven kwamen door toedoen van een student, heeft een diepe wond geslagen in de harten van velen. Het zal zonder twijfel in ons collectieve geheugen gegrift blijven als een dag van verdriet en ook grote verbijstering. Dat bleek wel toen ik in de dagen erna met verschillende collega’s sprak die het incident van dichtbij hadden meegemaakt. Dit was niet alleen een aanslag op de direct betrokkenen maar ook een aanslag op onze diepste waarden in zorg en onderwijs.
Het Erasmus MC is een plek waar patiënten worden behandeld en in rust moeten kunnen herstellen, waar medewerkers zich dag en nacht inzetten voor de gezondheid van anderen en waar studenten zich voorbereiden op het vak. Het is een plek die, boven alles, veilig hoort te zijn. En dat geldt niet alleen voor het Erasmus MC, maar voor alle ziekenhuizen. Onze veiligheid is een kostbaar bezit; daar werken we allemaal hard aan. En we vertrouwen er ook op dat ziekenhuizen, scholen en openbare ruimtes veilig zijn. Dit incident ondermijnt de kern van dit fundamentele vertrouwen.
Een begrijpelijke reactie van mensen op een aanval of terreur kan zijn om ons gedrag aan te passen. We worden voorzichtiger, terughoudender en misschien zelfs wantrouwender tegenover andere mensen. Ik snap deze reflex, maar ik zou ervoor willen waken dat dit met ons dokters gebeurt. In de dagen na het incident kwam aan het licht dat het Openbaar Ministerie het ziekenhuis had geïnformeerd over de strafrechtelijke veroordeling van de student wegens dierenmishandeling. Er rezen vragen over zijn geschiktheid voor het artsenberoep. En in de media is er een tendens te bespeuren om harder in te grijpen.
Als artsen zijn we vaak ook opleiders en mentoren. We hebben allemaal weleens een student gehad waarover we twijfelden of deze geschikt was voor het vak. En we weten hoe moeilijk zo’n afweging is. Dit incident dwingt ons tot zelfreflectie en roept belangrijke vragen op over het beoordelen van geschiktheid voor het uitoefenen van het medische beroep. Maar vóór alles is het van cruciaal belang dat we onze werkplek en opleidingsomgeving veilig houden, zodat studenten en alle anderen in opleiding zich kunnen blijven ontwikkelen in een omgeving van vertrouwen en openheid. We hebben de afgelopen jaren niet voor niets hard gewerkt om onze werkplek, opleidingsplek en daarmee het hele ziekenhuis tot een veilige (werk)omgeving te maken. Een plek waar we elkaar feedback kunnen geven, waar we elkaar kunnen aanspreken. Een veilige plek waar we open, en daarmee kwetsbaar durven te zijn, omdat die openheid ons verder brengt. Omdat vertrouwen de kern van ons vak is. Iets om te koesteren en verder aan te bouwen, juist nu het in het hart is geraakt.
Piet-Hein Buiting
Voorzitter Federatie Medisch Specialisten
Deze blog is vandaag gepubliceerd in Medisch Contact
